ΣΧΟΛΙΟ: Η λογική του «μικρότερου κακού»

Η εργοδοτική επιθετικότητα βαδίζει χέρι χέρι τόσο με την τρομοκρατία, όσο και με την καλλιέργεια κλίματος εφησυχασμού για τους εργαζόμενους. Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός μπαίνει μπροστά σε αυτή τη διαδικασία και σπέρνει τις γνωστές αυταπάτες ότι δήθεν «καλά είμαστε εδώ», «υπάρχουν και χειρότερα», «τίποτα δε βγαίνει με τις απεργίες», «ας κάτσουμε ήσυχα», "οι εργαζόμενοι δεν θέλουν", "ας δεχτούμε μείωση μισθών για να εξασφαλίσουμε μια συλλογική σύμβαση" κ.λπ., με τελικό στόχο να φοβίσουν ακόμη περισσότερο τους εργαζόμενους, να μην εκφραστεί ο αναβρασμός που υπάρχει σε κάθε χώρο δουλειάς με μαζική, μαχητική, ταξική δράση. Να μην ενισχυθούν τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στις ταξικές δυνάμεις.

Αυτή η λογική του «μικρότερου κακού» είναι άκρως επιζήμια για τους εργαζόμενους. 

Ποτέ η εργοδοσία δε σκέφτηκε (κι ούτε θα σκεφτεί) το «καλό» των εργαζομένων. Αν το συμφέρον της το απαιτεί - και σε συνθήκες κρίσης η εργοδοσία γίνεται ακόμη πιο επιθετική - τότε θα χτυπήσει τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων. 

Αλλά ακόμη κι αν μια επιχείρηση για τους «χ» ή «ψ» λόγους δεν προχωρήσει σε ...«μεγάλη μείωση» των μισθών, οι εργαζόμενοι θα μπορούν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής; 

Κι επιπλέον, ας αναλογιστούν οι εργαζόμενοι: 

Όταν ο ανταγωνισμός μεταξύ των εργοδοτών οξύνεται τόσο πολύ, όταν ο ένας μετά τον άλλο μειώνουν τους μισθούς, ποιος θα τη γλιτώσει, αν ...«κάτσει ήσυχα» και δεν αγωνιστεί σε ταξική κατεύθυνση;

 

web analytics

Τελευταία ενημέρωση σελίδας: 03 Απριλίου 2012