Συνέντευξη με την Αλεξάνδρα Μπαλού, εργαζόμενη στην ΑΤΕ

-- Οι εργαζόμενοι στην Αγροτική έδωσαν έναν απεργιακό αγώνα που διήρκεσε δώδεκα μέρες. Τι βγήκε από αυτή τη μάχη;

 

-- Α. Μ.: Βρισκόμαστε σε έναν κλάδο που το προηγούμενο διάστημα είχαν κυριαρχήσει οι αυταπάτες πως «δεν μας πιάνει τίποτα», η λογική ότι «δεν χρειάζεται να παλεύεις». Ωστόσο, μπροστά σε αυτή την εξέλιξη, οι εργαζόμενοι εκδήλωσαν έντονες αγωνιστικές διαθέσεις, ξεπέρασαν τη συνδικαλιστική ηγεσία του συλλόγου, πήραν πρωτοβουλίες οργάνωσης του αγώνα.

-- Τι είδους πρωτοβουλίες;

-- Α. Μ.: Περιφρούρησαν τα καταστήματά τους στις διάφορες περιοχές. Εγιναν και συζητήσεις - συγκεντρώσεις σε καταστήματα. Για πρώτη φορά συντόνισαν τη δράση τους με αγρότες και αυτοαπασχολούμενους, έχοντας τη σημαντική στήριξη του ΠΑΜΕ και της ΠΑΣΥ. Στην Αττική επέβαλαν τη λειτουργία των γενικών συνελεύσεων. Να σημειωθεί ότι η πλειοψηφία του συλλόγου δεν δέχθηκε ποτέ τις δικές μας προτάσεις να γίνονται γενικές συνελεύσεις ώστε οι εργαζόμενοι να ενημερώνονται και να προετοιμάζονται πολύ πριν εκδηλωθούν οι αντεργατικοί σχεδιασμοί.

-- Ποιος ήταν ο ρόλος των άλλων δυνάμεων;

-- Α. Μ.: Τα βασικά αιτήματα του αγώνα ήταν η μη ιδιωτικοποίηση της Αγροτικής, να μην ανατραπούν εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, να μην πουληθούν οι συνεταιριστικές επιχειρήσεις. Η πλειοψηφία του Συλλόγου δεν έθετε το αίτημα να μην πουληθούν οι συνεταιριστικές επιχειρήσεις. Ισα-ίσα έλεγε το αντίθετο.

Γενικότερα η εξέλιξη αυτή ήταν αποκαλυπτική του ρόλου των συνδικαλιστικών δυνάμεων. Οι ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ δεν στήριξαν ουσιαστικά τον αγώνα. Ολο το προηγούμενο διάστημα ξεγελούσαν τους εργαζόμενους λέγοντας ότι η ΑΤΕ δεν θα πουληθεί. Αυτά τα έλεγε και η «Συσπείρωση», η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ. Αφησαν τον κόσμο απροετοίμαστο, κρύβοντας ότι οι εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα συνδέονται με τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, το βάθος και τη στρατηγική της ΕΕ. Είχε σχηματιστεί η εντύπωση ότι η ΑΤΕ δεν θα κλείσει ποτέ.

Οι ηγεσίες αυτών των παρατάξεων προκήρυξαν τις επαναλαμβανόμενες απεργίες μετά την ανακοίνωση της πώλησης της ΑΤΕ!

Οι ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, πολύ καιρό πριν, πρόβαλλαν το αίτημα το 49% της ΑΤΕ να δοθεί στους ιδιώτες, η ΑΤΕ να γίνει εμπορική τράπεζα, να παίξει με όρους αγοράς. Αυτή ήταν πάγια θέση τους.

Σε επίπεδο ΟΤΟΕ είχαμε την αντίδραση της αδράνειας. Μιλά για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να γίνει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, αν θα παίξουν τον ...κοινωνικό τους ρόλο, πώς θα ενισχύσουν την πραγματική οικονομία και πώς θα διασφαλιστούν δήθεν οι θέσεις εργασίας. Μένει παρατηρητής των εξελίξεων. Διευκολύνει την εφαρμογή των αντεργατικών - αντιλαϊκών πολιτικών, δε συντονίζει τον κλάδο ώστε η κυβέρνηση να βρει μπροστά της έναν αντίπαλο πιο ισχυρό. Εφησυχάζει τους εργαζόμενους και σπέρνει αυταπάτες ότι το πρόβλημα είναι η ανακεφαλαιοποίηση, κρύβοντας ότι η ανακεφαλαιοποίηση απαιτεί, μεταξύ άλλων, μείωση του μισθολογικού κόστους.

Επίσης, οι ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ μαζί με άλλες παρατάξεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού απέρριψαν την πρόταση των δυνάμεών μας για κινητοποιήσεις του κλάδου. Το «Αυτόνομο Δίκτυο» (σ.σ. πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ) μιλούσε για ανάπτυξη δράσης από τις 28 Αυγούστου και μετά!

-- Τι θα ακολουθήσει στο επόμενο διάστημα;

-- A. M.: Ο κόσμος έδειξε σε αυτή τη μάχη μια ισχυρή τάση αντίστασης. Ακόμα και στον εκβιασμό για την υπογραφή των ατομικών συμβάσεων μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ένα κομμάτι των εργαζομένων μέχρι και την τελευταία στιγμή δεν υπέγραφε και ένας κόσμος περίμενε ένα σινιάλο ότι συνεχίζεται ο αγώνας για να μην υπογράψει. Καταλυτικός με την αρνητική έννοια ήταν ο ρόλος της «Συσπείρωσης», η οποία στη λογική ότι ο κόσμος φοβάται πρότεινε τη συνέχιση της απεργίας αλλά με την υπογραφή των συμβάσεων. Αυτό δημιούργησε σύγχυση και απογοήτευση στον κόσμο. Ενέτεινε τον εκβιασμό της εργοδοσίας και εργαζόμενοι πήγαν και υπέγραψαν με τα χίλια ζόρια. Ακόμα και σήμερα εκφράζουν έντονα τη δυσαρέσκειά τους για αυτή την εξέλιξη.

Από την άλλη υπάρχουν διαθέσεις ότι δεν τελείωσε τίποτα, ότι θέλουν να συνεχίσουν την οργανωμένη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Αυτό πρέπει να εκφραστεί και στις εκλογές του Συλλόγου, που θα πρέπει να γίνουν το αμέσως επόμενο διάστημα. Απαιτείται η αλλαγή των συσχετισμών δύναμης, η καταδίκη των δυνάμεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και η ενίσχυση των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.