«Εργαζόμενοι-ες, νέοι και νέες, άνεργοι,

 

Συνταξιούχοι, αγρότες, που συμβολικά είναι σήμερα μαζί μας,

Χαιρετίζουμε τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις της αγροτιάς, σε όλη τη χώρα, ενάντια στην κυβερνητική πολιτική της αδιαλλαξίας και του αυταρχισμού, των φόρων και χαρατσιών, ενάντια στην Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ, που οδηγούν τη μικρομεσαία αγροτιά στην καταστροφή, προκειμένου να γιγαντωθούν οι μεγάλες αγροτικές καπιταλιστικές εκμεταλλεύσεις και να προστατευτούν τα συμφέροντα όλων όσοι λεηλατούν κι εκμεταλλεύονται το μόχθο της αγροτιάς. Οι δρόμοι που γέμισαν με τα τρακτέρ σφυρίζουν ότι δεν πάει άλλο. Κλείνουν ο ένας μετά τον άλλον όλοι οι δρόμοι για μια αξιοπρεπή ζωή για χιλιάδες μικρονοικοκυριά. Καταληστεύονται από τις πανάκριβες πρώτες ύλες και εφόδια που είναι στα χέρια των μονοπωλίων, όπως είναι τα λιπάσματα, τα φυτοφάρμακα, οι σπόροι, οι ζωοτροφές και το πετρέλαιο. Η πλειοψηφία των αγροτών είναι καταχρεωμένη και το κόστος παραγωγής αυξάνεται σε απαγορευτικά επίπεδα για τα ντόπια προϊόντα, ενισχύοντας έτσι τις εισαγωγές και τα κέρδη των μεγαλεμπόρων και των μονοπωλιακών ομίλων.

Τους παίρνουν τζάμπα την αγροτική παραγωγή, καταληστεύοντας και την εργατιά και την αγροτιά. Στηρίζουμε τα αιτήματά τους που είναι κοινά. Η παραγωγή φτηνών και ποιοτικών προϊόντων, που θα ικανοποιεί τις διατροφικές ανάγκες του λαού, θα εξασφαλίζει δουλειά και λαϊκή ευημερία. Να, λοιπόν, ποιο είναι το κοινό σημείο και το κοινό συμφέρον που ενώνει τους εργαζόμενους και τη φτωχή αγροτιά. Εχει έρθει στην πρώτη γραμμή του αγώνα το κεντρικό και ενιαίο πολιτικό πρόβλημα. Πώς θα απαλλαγούν εργάτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι από το ζυγό των μονοπωλίων, από την ΕΕ και την πολιτική εξουσία που υπηρετεί αυτά τα συμφέροντα.

Μόνο κάτω από τη σημαία της λαϊκής συμμαχίας, με το δυνάμωμά της, μπορούμε να ανατρέψουμε αυτή τη βαρβαρότητα και να οργανώσουμε τη ζωή μας γιατί δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός ανάμεσα στα μονοπώλια, την ΕΕ και τη ζωή με δικαιώματα και προοπτική.

Σε αυτόν τον αγώνα θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις και θα κάνουμε κάθε θυσία, γιατί αυτή είναι η προοπτική. Σε αυτόν τον αγώνα, με αυτή την προοπτική χωράνε όλοι.

Το ΠΑΜΕ καλεί το λαό να εκφράσει πολύμορφα την αλληλεγγύη και συμπαράστασή του στην αγωνιζόμενη αγροτιά. Ταυτόχρονα, καταδικάζουμε την κυβέρνηση, η οποία, μετά την επίδειξη αυταρχισμού προς τους εργαζόμενους στα Μέσα Μεταφοράς, τους ναυτεργάτες, με τις συλλήψεις των 35 στελεχών των Ομοσπονδιών, των Συνδικάτων, με την προσπάθεια απαγόρευσης στο δικαίωμα της απεργίας, στράφηκε και κατά των αγροτών, προσπαθώντας να εμποδίσει το δικαίωμά τους στη διαμαρτυρία και την κινητοποίηση ενάντια στον ξεριζωμό τους.

Εργάτες, εργάτριες,

Οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι και το πολιτικό τους προσωπικό σε Ελλάδα κι Ευρώπη ετοιμάζουν για την εργατική τάξη και τα παιδιά της ένα μέλλον, μια ζωή κόλαση, χωρίς κανένα δικαίωμα, χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις. Να είναι έρμαια της εργοδοσίας, της εκμετάλλευσης, να είναι φτηνό λάδι στο γρανάζι της μηχανής που θα παράγει κέρδη. Να μάθει να ζει μ' ένα ξεροκόμματο.

Ιδιαίτερα θέλουν τη νεολαία για να της παίρνουν όλη τη ζωντάνια, τη δύναμη και να την αμείβουν με μισθούς εξαθλίωσης, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Θέλουν την εργατική τάξη χωρίς συλλογική πάλη, χωρίς συνδικάτα, με το κεφάλι σκυμμένο, υποταγμένη και με μια συνείδηση που θα τη διαπερνάει η λογική μια δουλειά να είναι και ό,τι να 'ναι. Που θα δέχεται ότι το κεφάλαιο είναι ισχυρό και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

Θέτουμε μερικά ζητήματα για να σκεφτούν οι εργαζόμενοι, να προβληματιστούν.

Θα ανεχτούμε να δουλεύουμε χωρίς ΣΣΕ;

Θα αποδεχόμαστε τις ατομικές συμβάσεις;

Θα δεχτούμε να ζούμε με 300 και 400 ευρώ;

Η μάχη για τις ΣΣΕ είναι μεγάλη αναμέτρηση και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους. Εχει να κάνει εκτός των άλλων και με τη θέληση της εργατικής τάξης να σηκώσει το μπόι της στην επίθεση του κεφαλαίου για να χτυπήσει κάθε αντίστασή της. Το σχέδιό τους είναι στρατηγικής σημασίας επιλογή. Πρόκειται για έναν αγώνα σε εθνικό και κλαδικό επίπεδο που τα αποτελέσματά του θα κρίνονται κάθε φορά από το συσχετισμό δύναμης και τον καλό σχεδιασμό, οργάνωση και αγωνιστική στάση των δυνάμεών μας. Δεν υποτιμάμε τις δυσκολίες αυτής της μάχης. Πρόκειται για μάχη για να τις ανατρέψουμε και αποτελεί κρίκο για την αλλαγή των συσχετισμών και να ανέβει το επίπεδο οργάνωσης της εργατικής τάξης.

Να ανοίξει πιο ουσιαστικά η συζήτηση σε κάθε τόπο δουλειάς, παντού, για την ανάγκη υπογραφής της ΕΓΣΣΕ και των κλαδικών Συμβάσεων. Ιδιαίτερα στους νέους εργαζόμενους, στις νέες εργαζόμενες, τι είναι η Συλλογική Σύμβαση, που πολλές φορές μας λένε ότι ο μισθός είναι νόμος και παροχή του κράτους.

Είναι έτσι;

Οι ΣΣΕ αποτέλεσαν σημείο αναφοράς ταξικών αγώνων, συγκρούσεων. Μέσα σ' αυτόν τον αγώνα, μέσα σ' αυτή τη σύγκρουση η εργατική τάξη διαμόρφωνε όλα της τα δικαιώματα, ανάλογα κάθε φορά με το συσχετισμό δύναμης. Δυνάμωνε την ενότητά της, τη διαπαιδαγώγησή της για τους όρους και τις προϋποθέσεις του αγώνα. Ξεχώριζε φίλους και εχθρούς, ενίσχυε την αντιπαράθεση με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, που την ήθελε τη μια στα νύχια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, την άλλη στη λογική για να βγούμε από την κρίση να βάλουμε όλοι πλάτη.

Εχουμε ήδη καταθέσει στους εργαζόμενους το πλαίσιο των αιτημάτων μας, το σχέδιο για τη νέα ΕΓΣΣΕ. Το σχέδιο αυτό πρέπει να πάει σε ακόμα περισσότερους εργαζόμενους, να μπει για συζήτηση σε πιο πολλά συνδικάτα. Απαιτήσαμε από την ηγεσία της ΓΣΕΕ άμεσα να συνεδριάσει και να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις, χωρίς καμιά καθυστέρηση. Μας απαντούν ότι βιαζόμαστε. Αλλωστε, γιατί να τους ενδιαφέρει; Η ηγεσία της ΓΣΕΕ ήταν και θα είναι μέρος του προβλήματος για την εργατική τάξη. Πάντα ήταν και είναι με την πλευρά της εργοδοσίας. Ο υγιής ανταγωνισμός, η ανταγωνιστικότητα είναι η γραμμή τους. Και τώρα στην τελευταία τους ανακοίνωση λένε έξω τα κόμματα. Τα προβλήματα της εργατικής τάξης έχουν και χρώμα και κόμματα που τα δημιουργούν. Είναι τα κόμματά τους που στηρίζουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα και ισοπεδώνουν τη ζωή των εργαζομένων, που ονομάζουν ανάπτυξη τη διάλυση των ΣΣΕ, της σταθερής και μόνιμης δουλειάς, τις απολύσεις κ.λπ.

Θέλουμε να θέσουμε σε όλη την εργατική τάξη και σε όλους εσάς ένα ακόμα ερώτημα και να το απαντήσουμε: Η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση, η ΕΕ είναι λάθος πολιτική; Δεν υπολόγισαν σωστά; Είναι σχέδια της κακής τρόικας;

Εμείς απαντάμε με ένα μεγάλο όχι. Κι όμως, υπάρχουν δυνάμεις που αυτά λένε. Το όχι μας αυτό είναι στοιχείο διαχωρισμού από αυτές τις δυνάμεις. Πρόκειται για καλοδουλεμένο σχέδιο, για τη στρατηγική του κεφαλαίου, που στόχο έχει το τσαλαπάτημα, την ισοπέδωση των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων. Οσες δυνάμεις αξιοποιούν αυτά έχουν στόχο να αποπροσανατολίσουν την εργατική τάξη, να την οδηγήσουν σε λογικές συμβιβασμού και απογοήτευσης, σε λογικές ότι αν συμμαζέψουμε λίγο τον καπιταλισμό, αν τον μερεμετίσουμε, μπορούμε να ζήσουμε κάπως καλύτερα.

Υπάρχουν δυνάμεις που λένε και με τους υγιείς επιχειρηματίες και με τους εργαζόμενους. Και με την ΕΕ και με την εργατική τάξη. Ο λαός να κλείσει τ' αυτιά του σ' αυτήν την παραπλανητική προπαγάνδα. Η ζωή - κόλαση δεν έχει σχέση με το λάθος ή σωστό πολλαπλασιαστή, το λάθος ή σωστό πρόγραμμα, αλλά με τα μέτρα ενίσχυσης του κεφαλαίου.

Ομως, οι ίδιες οι εξελίξεις ένα πράγμα επιβεβαιώνουν: Εξοδος από την κρίση δεν μπορεί να υπάρξει και υπέρ των πολυεθνικών και υπέρ των εργαζομένων. Δεν μπορεί να είσαι και με τα επιχειρηματικά συμφέροντα και με τα δικαιώματα του λαού. Ολοι αυτοί λένε ψέματα, εξαπατούν συνειδητά το λαό. Μονόδρομος είναι η αντεπίθεση στα μονοπώλια, η πάλη να μπουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, με λαϊκή συμμαχία, για την αποδέσμευση από την ΕΕ.

Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, καμιά ανοχή, καμιά στήριξη δεν πρέπει να δείξουν σε όσους μιλούν για ανάπτυξη. Κανείς δεν πρέπει να περιμένει άσπρη μέρα από την κυβέρνηση, το μεγάλο κεφάλαιο, την ΕΕ. Η όποια ανάπτυξη θα είναι με το λαό στα συντρίμμια, με σφαγιασμένα τα δικαιώματά του. Ολοι αυτοί, ο Ολάντ, ο Ομπάμα, ο νέος ή ο παλιός αέρας που θα έφερναν, έχουν τα δικά τους συμφέροντα, όλοι μαζί είναι απέναντι στην εργατική τάξη. Καμιά σχέση δεν έχουν οι λαοί με αυτούς.

Συναγωνιστές, συναγωνίστριες,

Ξέρουμε ότι ο αγώνας θα είναι μακρύς, δύσκολος και δύσβατος. Ρωτάμε όμως όλους σας: Θα τα βάψουμε μαύρα; Θα μας πιάσει ο φόβος και η μοιρολατρία; Θα αναζητούμε σωτήρες;

Στον αγώνα, λοιπόν, που δίνουμε και σίγουρα θα έχει συνέχεια και κλιμάκωση, υπάρχει ελπίδα, υπάρχει η δύναμη που μπορεί να ανατρέψει τις αντιλαϊκές πολιτικές, που μπορεί να βάλει τη σφραγίδα της. Το ταξικό εργατικό κίνημα με τις όποιες αδυναμίες και καθυστερήσεις και οι δυνάμεις του, με τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, τα δεκάδες σωματεία, τους χιλιάδες εργαζόμενους και εργαζόμενες που κάθε μέρα δίνουν μάχη στους τόπους δουλειάς κόντρα στην τρομοκρατία και τον αυταρχισμό κυβέρνησης και εργοδοσίας, που βάζουν από ένα λιθαράκι στην οργάνωση της εργατικής τάξης, στη συσπείρωση δυνάμεων, στην αποκάλυψη της ζημιάς που κάνει ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, που δίνει την προοπτική για ένα δρόμο ανάπτυξης που θα απαλλάξει τους εργαζόμενους από την αιματηρή θηλιά των μονοπωλιακών ομίλων και την εκμετάλλευση.

Εργαζόμενοι,

Στην καθημερινή μας δουλειά, στις συγκεντρώσεις, στις συσκέψεις, στις περιοδείες συναντάμε πολλούς συναδέλφους που δε βλέπουν τα πράγματα από τη σκοπιά που εμείς τα σκεφτόμαστε. Παλεύουμε για να αφυπνιστούν, για να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους, για να δένονται και να ατσαλώνονται με τη δύναμη της συλλογικής πάλης. Το σκυμμένο κεφάλι είναι βούτυρο στο ψωμί της εργοδοσίας. Ξέρουμε ότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Γι' αυτό να είμαστε οπλισμένοι με επιμονή και υπομονή, θέληση και αισιοδοξία. Μπορεί με αυτούς που χτες συγκρουστήκαμε, που αντιπαρατεθήκαμε, σήμερα να συζητήσουμε, να επιμείνουμε και τελικά να έρθουν μαζί μας, μπορεί να μη συμφωνήσουν σε όλα. Είναι όμως ένα βήμα σημαντικό. Αυτή μας η στάση βέβαια δεν έχει να κάνει με ηγεσίες που έχουν στην πλάτη τους αμαρτωλό παρελθόν και επιδιώκουν να εξαγνισθούν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Να γιατί χρειάζεται να δυναμώσει η οργάνωση, η αλληλεγγύη, ο ταξικός προσανατολισμός. Να γιατί χρειάζεται και ηγέτες έτοιμους να δώσουν αυτόν τον αγώνα. Αυτή είναι η γραμμή του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου.

Η κυβέρνηση εκτός των άλλων μέτρων που παίρνει για να επιβάλει τη γραμμή "νόμος και τάξη" έχει στα συρτάρια της και την απαγόρευση του δικαιώματος της απεργίας. Θέλει στους χώρους δουλειάς να υπάρχει σιγή ιχθύος. Να μην υπάρχει καμιά αντίσταση, καμιά οργάνωση. Μάλιστα, χρησιμοποιεί ως πρόσχημα την κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, λες και την πήρε ο πόνος γι' αυτό. Στέλνουμε το μήνυμα, στις πολυεθνικές, στην κυβέρνηση, στα παπαγαλάκια της, να μην τολμήσει. Εμείς έχουμε διαχωρίσει την ευθύνη μας από αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλωστε, είναι δικό τους δημιούργημα. Δημιούργημα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΣΕΒ. Μέχρι χτες το αξιοποιούσαν, τους εξυπηρετούσε, βάδιζαν μαζί. Τώρα που το ταξικό κίνημα χαράζει δρόμο και αυτός ο δρόμος, αυτή η προοπτική συσπειρώνει, δυναμώνει, δίνει ελπίδα, τους μπαίνει εμπόδιο, και τώρα θυμήθηκαν την κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Η εργατική τάξη έχει το όπλο της, της οργάνωσης και πρέπει να το χρησιμοποιήσει. Κανείς ανοργάνωτος. Σε κάθε γραφείο, σε κάθε καράβι, σε κάθε γραμμή παραγωγής στο εργοστάσιο να υπάρχει το αυτί και το μάτι του συνδικάτου, του ΠΑΜΕ. Να στηρίζει τη γραμμή πάλης του ΠΑΜΕ. Οι αγώνες δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Οι αγώνες θα συνεχιστούν με δυνάμωμα του κινήματος για ρήξη και ανατροπή.

Συνάδελφοι,

Η ανεργία φουντώνει και αποκαλύπτει πόσο μεγάλο ψέμα ήταν ο ισχυρισμός των κυβερνήσεων και της ΕΕ ότι η μείωση των μισθών και η επέκταση της ελαστικής εργασίας θα την αντιμετώπιζαν. Περιοχές ολόκληρες έχουν γίνει νεκροταφεία από κλειστά εργοστάσια και επιχειρήσεις. Είναι εγκληματική η πολιτική που αντί να πάρει μέτρα ουσιαστικής προστασίας των ανέργων και των οικογενειών τους, τους στέλνει χαράτσια και φόρους, ενώ δίνει ζεστό χρήμα στους μεγάλους επιχειρηματίες και προγράμματα εκμετάλλευσης των ανέργων σε διάφορες ΜΚΟ. Η κυβέρνηση δήθεν ενδιαφέρεται για τους ανέργους και την υγεία τους. Θα έχουν, λέει, περίθαλψη, αλλά χωρίς φάρμακα. Δηλαδή, αν ένας άνεργος αρρωστήσει και χρειαστεί φάρμακα πού θα βρει λεφτά να τα αγοράσει; Τι θα κάνει; Θα πεθάνει; Κοροϊδεύουν και εξαπατούν τους ανέργους.

Καλούμε τα συνδικάτα να έρθουν σε επαφή με τους συναδέλφους άνεργους. Το κάθε σωματείο να βρεθεί δίπλα τους και να εκφράσει την αλληλεγγύη του με πρακτικά μέτρα. Να συμβάλει να αναπτυχθεί κίνημα διεκδίκησης και όχι να ισοπεδώνουν την αξιοπρέπεια του κάθε άνεργου με κάθε είδους φιλανθρωπίες και δήθεν "αλληλεγγύη" των τραπεζιτών, μεγάλων εμπορικών επιχειρήσεων, ΜΜΕ των εφοπλιστών και μεγαλοεργολάβων.

Οι εργαζόμενοι, οι νέες και οι νέοι δεν μπορούν να δεχτούν να ζήσουν μόνιμα στην ανεργία, στη δουλειά με μισθούς πείνας και σε συνθήκες κάτεργου. Ανεργοι και εργαζόμενοι πρέπει να βρεθούν από κοινού στην οργάνωση και στην πάλη για την προστασία των ανέργων, για σταθερή εργασία για όλους με σύγχρονα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, για την απόκρουση της νέας σφαγής των μισθών και για να μην καταργηθούν η ΕΓΣΣΕ και οι κλαδικές Συμβάσεις.

Και σαν να μην έφταναν τα βάσανα αυτά η κυβέρνηση επιβάλλει νέους φόρους και χαράτσια. Ετοιμάζεται να προχωρήσει και σε κατασχέσεις αφήνοντας εργαζόμενους που για χρόνια ολόκληρα πάλευαν για να έχουν ένα κεραμίδι στο κεφάλι τους, χωρίς σπίτι και στα νύχια του τραπεζικού κεφαλαίου. Τα νέα φορολογικά μέτρα χτυπούν και τους αυτοαπασχολούμενους που αδυνατούν να πληρώσουν τα χαράτσια και τους εξαφανίζει η μπότα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Η απάντησή μας πρέπει να είναι: Κοινή δράση κι ενιαίο μέτωπο. Παντού επιτροπές αλληλεγγύης. Να δυναμώσει η αλληλεγγύη και στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε την κατάσχεση σπιτιών. Κάθε απόπειρα κατάσχεσης να γίνεται κέντρο αντίστασης. Σπίτια φτωχών ανθρώπων θα πάνε να κατασχέσουν, σπίτια που έχουν πληρωθεί χρυσάφι. Δεν πρόκειται να κατασχέσουν τις περιουσίες των καπιταλιστών. Κάθε Σωματείο, σε κάθε τόπο δουλειάς, στις γειτονιές, παντού, επιτροπές αλληλεγγύης, απόφαση να τσακίσουμε κάθε χέρι που θα επιχειρήσει να ξεσπιτώσει συνάδελφο.

Το τέλος της σημερινής απεργίας είναι η συνέχεια από αύριο κιόλας της οργάνωσης για τα επόμενα βήματά μας. Εχουμε ευθύνη απέναντι στην εργατική τάξη, απέναντι στη νεολαία. Ο αγώνας για το μεροκάματο, για τη δουλειά με δικαιώματα, για την προοπτική της τάξης μας, για την απελευθέρωσή της, πάντα, ήταν στην πρώτη γραμμή της πάλης μας. Οι στίχοι του μεγάλου μας Μπρεχτ αυτό δίνουν:

"Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε

Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι

Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή

Και της δουλειάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!

Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!

Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!

Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας:

Κάνε πράξη την αλληλεγγύη"».