Του ΣΤΑΘΗ*

Στη χώρα της ντροπής, το σχολείο (επανένταξης) του 18 Ανω κλείνει για 6.000 ευρώ τον χρόνο! Για μια κρατική (ετήσια) επιχορήγηση ίση και όση ο μηνιαίος μισθός ενός γιάπη των τραπεζών, αυτών των τραπεζών που ανακεφαλαιοποιήσαμε με τον ιδρώτα και το αίμα

ανέργων, υποαμειβόμενων, απλήρωτων και άλλων κατεστραμμένων, πολλών. Ολων εκείνων που η κρίση, δηλαδή η Διαπλοκή και οι ξένοι Πάτρονές της, εξακολουθεί να αλέθει. Στα σκυλιά η προσπάθεια επανεξέτασης στην κοινωνία των θυμάτων του συστήματος. Δεν είναι μόνον ντροπή, είναι έγκλημα, έγκλημα απ’ αυτά που συσσωρεύονται, βοούν, ζητούν εξιλασμό και θα ζητήσουν λογαριασμό.

Στη χώρα αυτή της φαιδράς πορτοκαλέας και των 180 κουκιών, ο υπουργός Παιδείας (κι όχι άλλος, ο υπουργός Παιδείας) ζητά από εκπαιδευτικούς να δουλέψουν τζάμπα για να αποκτήσουν μόρια προς μελλοντικό διορισμό. Γιατί δεν τους ζήτησε ο κ. Λοβέρδος να του πλένουν και τα δόντια; Από ποιο βόθρο της Ιστορίας έχει βγει και αναδυθεί σε υπουργό Παιδείας ένας τύπος που δεν διακρίνει τη διαφορά της εργασίας από τη σκλαβιά;

Σε κάθε άλλη χώρα βορείως της Λιβύης και νοτίως του Βορείου Πόλου, αν κάποιος υπουργός Παιδείας αμόλαγε απ’ το στόμα του τέτοιο βδέλυγμα, θα είχε αποπεμφθεί κλωτσηδόν - εδώ, στην ατιμασμένη Ελλάδα, ο αμοραλισμός (η αμορφωσιά και ο κυνισμός) του υπουργού (Παιδείας, παρακαλώ) πέρασε αβρόχοις ποσί, σαν μια «σκέψη» που άμα βρωμάει πολύ, μπορούμε και να τη «μαζέψουμε» - δεν τρέχει κάστανο.

Δεν έχει γυρίσει η κρίση πίσω μόνον την οικονομία στην ανθρωποφαγική εποχή, δεν έχει γυρίσει πίσω μόνον τις εργασιακές σχέσεις στην εποχή του Ντίκενς και την πολιτική στην εποχή του Μέτερνιχ, έχει προσέτι γυρίσει πίσω τη σκέψη, τα ήθη και τον πολιτισμό στην εποχή του λίθου. Οσο πιο τούβλο είναι το κεφάλι του κάθε φιρφιρίκου, τόσον πιο κοντά στην εξουσία μπορεί να βρίσκεται.  

Τούβλο κεφάλι και λάσπη ψυχή και ιδού η πρώτη γραμμή των πολιτικών που κυβερνούν, και ιδού η πέμπτη φάλαγγα των δημοσιογράφων που τους υπηρετούν και ιδού η (χρυσή) ορδή των ανθρώπων της τέχνης, των διανοουμένων ή των επιστημόνων που καθηλώνουν τον λαό με τις βαριές κατηγορίες του «λαϊκιστή», του «συνένοχου», του «τεμπέλη» και του «διεφθαρμένου».  

Εξι χρόνια τώρα η Ελλάδα σπαράζει και πλην Λακεδαιμονίων εκ των καλλιτεχνών (εκείνων, δηλαδή, των λίγων που προσπαθούν να αποδώσουν τον καημό της) οι υπόλοιποι ή το έχουν ρίξει στη χαζοχαρουμενιά ή συνεχίζουν να εμφανίζουν ως τέχνη τον κομφορμισμό του «εκσυγχρονισμού» και τον φορμαλισμό της μεταμονερνιάς, όλα δηλαδή τα κενά και τα πιασάρικα που συνέλαβαν για να φθάσουμε ως εδώ.

Στη γη της επαγγελίας της ευκολίας (επιτρέψτε μου τις δύο γενικές), όπου άνετα η κυρία Ρεπούση, για παράδειγμα, αφού συγκυβέρνησε με τον κ. Μπαλτάκο, επιχείρησε, προφανώς εκλαμβάνοντας τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ για ηλίθιους ή ανήθικους, να επιστρέψει στην αγκαλιά μιας πιθανής εν ευθέτω χρόνω κυβερνητικής θαλπωρής. Θεσπέσιο! Κι όταν, ως φαίνεται, «έφαγε πόρτα» (για να εκφρασθώ καθωσπρέπει) άρχισε να φλερτάρει το Ποτάμι - ας «την πάρει το ποτάμι», άλλωστε και το Ποτάμι, το ποτάμι θα το πάρει. Γκρίζα εποχή, χωρίς κώδικες και αρχοντιά, ούτε η αξιοπρέπεια του προλεταρίου δίνει τον τόνο ούτε η αξιοπρέπεια του αστού, αλλά

μια γλίτσα παντού. Και ο φασίστας (κι ας δηλώνει αναρχικός) καίει την Athens Voice και ξεσπά κύμα συμπαράστασης στη εφημερίδα, συμπεριλαμβανομένης και της ολόθερμης δικής μου. Συμπαρίσταμαι, παρά τις ιδεολογικές μας διαφορές (και μάλιστα εξαιτίας των διαφορών μας), ολόψυχα και εδραία στην Athens Voice, απ’ τις στήλες της οποίας ο κ. Τσακυράκης ζητούσε να μου «απαγορευθεί» το δικαίωμα να γράφω. Τότε, ο εκδότης της Athens Voice εποιείτο την νήσσαν στο όνομα της ελευθερίας του κ. Τσακυράκη στην άποψή του. Τώρα ορισμένοι φασίστες (κι ας δηλώνουν αναρχικοί) καίνε την εφημερίδα στο όνομα της δικής τους ελευθερίας στην άποψη. Αδιέξοδο;  

Βεβαίως. Οταν η αλήθεια του καθενός άνευ της αποδείξεώς της, όταν ο αυτοπροσδιορισμός υψώνεται πάνω απ’ την κοινή λογική, το κοινό περί δικαίου αίσθημα και κάθε κώδικα αρχών ή δεοντολογίας, ο φασισμός συναντάται με τον άλλον του εαυτό, τον μεταμοντερνισμό και γίνεται της γλίτσας και του εμπρησμού. Υποθέτω ότι όλα αυτά, ή μάλλον τα λίγα αυτά, ο εκδότης της Athens Voice τα γνωρίζει, αλλά υπερβαίνοντας την παιδεία του και το μέσα του πέρασε απέναντι

και πυρπόλησε στο μέτρο που του αναλογούσε μεροκάματα, σχέσεις εργασίας, μικρές ζωές, μαγαζάκια. Δικαιολόγησε και συντάχθηκε με την πολιτική που οδήγησε παιδιά στον υποσιτισμό, στην ίδια την πείνα, που εξώθησε ανθρώπους στην αυτοκτονία. Ολα αυτά κι άλλα πολλά στο όνομα της ελευθερίας της άποψης, χωρίς τη συναίσθηση ότι η άποψη αυτή διαμορφώνει πραγματικότητα; Οχι βέβαια. Ουδέποτε

υπήρξε τόσο χαζή η Athens Voice. Απλώς επέλεξε η κόλασή της να ’ναι οι άλλοι. Και ο παράδεισός της η σύμπλευση με τον Αδωνη, την κυρία Βούλτεψη (ή Ρεπούση), τον κ. Μπαλτάκο (ή νεοφασισμό), την κυρία Μέρκελ κι όλα τα άλλα ποντικοφάρμακα που θα έκαναν καλό στους Ελληνες.

Ολοι, ή τέλος πάντων εκείνοι που το επιδιώκουν, έχουμε (και υπερασπιζόμαστε) την ελευθερία του λόγου, της διακίνησης των ιδεών και το δικαίωμα στο λάθος, ακόμη και η ταπεινότης μου, παρά την αντίθετη άποψη του κ. Τσακυράκη (τώρα είναι Ποτάμι) και της Athens Voice, να λογοκριθώ, να απολυθώ, να σκάσω. Και σ’ αυτήν την υπόθεση δεν υπάρχουν «ναι μεν αλλά». Διότι οι απόψεις, οι ιδέες, η στάση, οι θέσεις, κρίνονται. Και έχουν κόστος. Και για μας τους γράφοντες και ομιλούντες το κόστος, ποσώς. Για τους πολίτες όμως το κόστος (όσων λέμε και υποστηρίζουμε) είναι θέμα ζωής ή θανάτου. Διότι άπτεται της πολιτικής που διαμορφώνει τη ζωή τους (ή και, ορισμένων, τον θάνατο). Υπερασπίζομαι λοιπόν κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, το δικαίωμα της Athens Voice να γράφει ό,τι θέλει και να την κρίνω (να την κρίνουν όλοι) για ό,τι γράφει.

Η... κρίση των φασιστών εξαιρείται. Διότι είναι η κρίση της φωτιάς, εκείνων που καίνε βιβλία, που καίνε  μυαλά (και το δικό τους), που καίνε ανθρώπους (κι όχι μόνον στους φούρνους), που καίνε κοινωνίες. Η Athens Voice αυτήν την «κρίση» υπέστη, των φασιστών (κι ας δηλώνουν αναρχικοί), που η αλαζονεία του ατομικισμού τους τούς κάνει να πιστεύουν ότι είναι «θεοί», δηλαδή ζώα. Θηρία. - Συγγνώμην και απ’ τα ζώα και απ’ τα θηρία. Η εφημερίδα λοιπόν δεν βρήκε την Νέμεσίν της απ’ τους μελανοχίτωνες κοκορόμυαλους, διότι ο φασισμός Νέμεσις δεν λογίζεται, αλλά θα την αντιμετωπίσει αναλόγως των έργων της. Οπως και άλλες εφημερίδες και άλλα κανάλια - πολλές και πολλά έσβησαν στο παρελθόν ή, αντιθέτως, έλαμψαν αναλόγως της στάσης τους. Βεβαίως πολλά media έχουν αδικοχαθεί, παρά τη στάση τους. Τι να κάνουμε; αυτός ο ντουνιάς δεν είναι δίκαιος.

Αντιθέτως προς τον ντουνιά (έτσι όπως διαχρονικά τον έχουν διαμορφώσει οι άρχουσες κατά καιρούς τάξεις), οι άνθρωποι διαθέτουν αίσθημα δικαίου (εκτός εκείνων που το ξεπουλούν έναντι χρυσίου). Αυτών λοιπόν των δίκαιων το δίκιο είναι που τρώνε πρώτο εκείνοι που έκαψαν και καίνε μεροκάματα, ζωές, ανθρώπους, παίδες.  

Ούτε ένα δάκρυ για τους εμπρηστές. Εκτός κι αν είναι δάκρυ από υγρόν πυρ...

*Δημοσιεύθηκε στο ''enikos.gr''