Του Γ. Δελαστίκ
Μοναδικό φαινόμενο σε παγκόσμιο πολιτικό επίπεδο πρέπει να είναι η πορεία του Πολυτεχνείου! Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει άλλος λαός εκτός από τον ελληνικό να διαδηλώνει κάθε χρόνο επί ήδη... σαράντα (!) ολόκληρα χρόνια προς την αμερικανική πρεσβεία, καταγγέλλοντας την πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην πατρίδα μας. Μια πρεσβεία που στις 17 Νοέμβρη κάθε χρόνου πρέπει να προστατεύεται από εκατοντάδες σιδηρόφρακτους αστυνομικούς για να μην κηλιδωθεί απαξιωτικά η πρόσοψή της από τις δεκάδες χιλιάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που περνούν από μπροστά της βρίζοντας την πολιτική της Ουάσιγκτον, ανάλογα με τη χρονιά. Τέτοιο κραυγαλέο σύμβολο αντιαμερικανισμού όπως η πορεία της επετείου του Πολυτεχνείου δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Σαράντα ολόκληρα χρόνια μιας επετειακής πορείας με τέτοια ένταση και πάθος και τόσους συμβολισμούς δεν υπάρχει πουθενά.
Αλλά και σε καμιά χώρα της Ευρώπης δεν έχουν προκαλέσει τόσο κακό οι Αμερικανοί με την πολιτική τους όσο στη χώρα μας! Εκτός από τη χουντική ηγεσία του στρατεύματος το 1967, για την εγκαθίδρυση της στρατιωτικής δικτατορίας των συνταγματαρχών «την ευθύνη επίσης φέρει η ?συμμαχία? του ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ που στον βωμό των στρατηγικών και οικονομικών συμφερόντων δεν δίστασαν να σφαγιάσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας και να μεθοδεύσουν τη διχοτόμηση της Κύπρου» είχε συμπυκνώσει τις αιτίες επιβολής της χούντας ο Ανδρέας Παπανδρέου με δωρική λιτότητα, μιλώντας στο γήπεδο του Πανιωνίου στις 8 Σεπτεμβρίου του 1976.
Η ουσία είναι ότι η πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία επιβίωσε τέσσερις δεκαετίες όχι φυσικά επειδή αποτελεί εμμονή της Αριστεράς της χώρας μας, όπως επιχειρούν κατά καιρούς να την εμφανίσουν διάφοροι φαιδροί τύποι, αλλά επειδή η αμερικανική πολιτική εγκλημάτησε εναντίον του συνόλου του ελληνικού έθνους, με αποτέλεσμα να τη μισούν όλοι οι Ελληνες. Φυσικά, οι αριστεροί πολίτες ήταν εκείνοι που πρωτίστως υπέφεραν επί χούντας. Διώχθηκαν, βασανίστηκαν, κυνηγήθηκαν σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό. Δεν ήταν όμως οι μοναδικοί. Οσον αφορά δε τη μεθόδευση από την Ουάσιγκτον του χουντικού πραξικοπήματος στην Κύπρο μέσω των πρακτόρων τους στις 15 Ιουλίου 1974 και της τουρκικής εισβολής στο νησί πέντε μέρες αργότερα, ήταν η ελληνική αστική τάξη πρωτίστως και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι που δέχτηκαν το πλήγμα. Είναι τυχαίο ότι ο πατριάρχης της μεταπολεμικής Δεξιάς Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι αυτός που έβγαλε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ για έξι χρόνια και πλέον; Οχι, βέβαια. Οπως καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι δέκα ολόκληρα χρόνια Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (1980-1985 και 1990-1995) αρνήθηκε κατηγορηματικά να πραγματοποιήσει επίσκεψη στις ΗΠΑ.
Η πορεία του Πολυτεχνείου προς την αμερικανική πρεσβεία επιβιώνει σαράντα χρόνια λοιπόν επειδή όλοι οι Ελληνες, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, μισούν την πολιτική των ΗΠΑ εναντίον της Ελλάδας. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όταν βρίσκονται στην εξουσία συμπαθούν τις πορείες προς την πρεσβεία κάθε 17 Νοέμβρη. Αντιθέτως, ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής, όταν ήταν πρωθυπουργός, χτυπούσε ανηλεώς τις πορείες αυτές. Απέτυχε όμως παταγωδώς να εμποδίσει την πραγματοποίησή τους, παρά τα βάρβαρα μέσα που χρησιμοποίησε. Το ίδιο και το ΠΑΣΟΚ που εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια, όταν οι διερευνητικές κινήσεις του έδειξαν ότι κάθε προσπάθεια θα ήταν μάταιη.
Απλώς έχουν εξαφανιστεί τα οργανωμένα μπλοκ των δύο μέχρι τώρα κομμάτων εξουσίας. Φυσικά και αλλάζει κάθε χρόνο η σύνθεση όσων συμμετέχουν στην πορεία, αναλόγως της στάσης όχι μόνο των κομμάτων αλλά και της στάσης κάθε πολίτη ως μεμονωμένου ατόμου. Δεν πηγαίνουν φυσικά στις πορείες του Πολυτεχνείου προς την αμερικανική πρεσβεία όσοι απογοητεύονται ή κουράζονται από την πολιτική πάλη, όσοι συμβιβάζονται ή υποτάσσονται. Τους πειράζει πολύ, όταν τα μαχητικά πρόσωπα άγνωστων διαδηλωτών τούς θυμίζουν το δικό τους αγωνιστικό παρελθόν, το οποίο εγκατέλειψαν οι ίδιοι. Δεν πειράζει.
Ούτως ή άλλως η τεράστια προσφορά της πορείας του Πολυτεχνείου προς την πρεσβεία των ΗΠΑ έγκειται στο ότι μεταλαμπαδεύει τον αντιαμερικανισμό σε ολοένα και νεότερες γενιές. Ακόμη και σε γενιές που ανδρώνονται μέσα στη μνημονιακή γερμανοκρατία, χωρίς να έχουν προλάβει να γνωρίσουν τα πολιτικά εγκλήματα του Λευκού Οίκου εναντίον της σύγχρονης Ελλάδας. Κάνει τις γενιές αυτές «υποψιασμένες» για την πολιτική της Ουάσιγκτον απέναντι στη χώρα μας και με τον τρόπο αυτό δεν τις αφήνει να διαλέξουν ως προστάτη τις ΗΠΑ για να αντιπαλέψουν δήθεν τη Γερμανία. «Ποιους προστάτες άραγε γυρεύουμε; Πού είναι ο νονός;» είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου στην Πέτρα της Λέσβου, στις 22 Ιουλίου του 1976. «Κανέναν και πουθενά!» είναι η απάντηση κάθε πορείας στις 17 Νοέμβρη.
Πηγή: ΕΘΝΟΣ