Γράφτηκε από τον/την Μάκης Μπαλαούρας

Τη σημαία της τρομοκράτησης του ελληνικού λαού, αφού την πήρε από τον Σαμαρά, τον Γεωργιάδη, τον Γιούνγκερ και τους άλλους δημοκράτες-υπεύθυνους – σωτήρες, μαζί με έντυπα-ναυαρχίδες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, τη σήκωσε, ακόμα πιο ψηλά ο Γιάννης Στουρνάρας. Τόσο ψηλά, τόσο περήφανα, ωσάν τον στρατιώτη στο Ράιχσταγ, όταν οι Ρώσοι κατάλαβαν το κατεστραμμένο Βερολίνο. Κατεστραμμένη και η Αθήνα από τους κακούς, αν έρθουν στην εξουσία. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Ο Ρώσος ήταν ένας απλός στρατιώτης, ο Γ. Στουρνάρας κατέχει τη θέση του στρατάρχη εξ απονομής. Είναι διοικητής, επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδος, ως εκ τούτου μέλος του διοικητικού συμβουλίου της πανίσχυρης Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όπου επικεφαλής είναι ο Μάριο Ντράγκι.
Ένα πανίσχυρο όργανο με διορισμένους ανθρώπους, που  δεν δίνουν πουθενά λογαριασμό, ούτε καν ελέγχονται στοιχειωδώς από τα εκλεγμένα σώματα, όπως το ευρωκοινοβούλιο και τα εθνικά κοινοβούλια. Παρενθετικά να πούμε ότι ο Μ. Ντράγκι βλέποντας ότι με το τζιχαντισμό του φιλελευθερισμού το καράβι Ευρώπη θα βυθιστεί ακόμα περισσότερο, έβαλε λίγο νερό στο νεοφιλελεύθερο κρασί του. Σε αντίθεση με τον ανεκδιήγητο Ζαν Κλοντ Τρισέ, με τον οποίον είχα, κυριολεκτικά, σκοτωθεί για την ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση («Ελευθεροτυπία», 3 Ιουλίου 2010 με τον τίτλο «Ο άνθρωπος που εξόργισε τον Τρισέ»). Δεν μπορεί κανείς να ξέρει τι κάνει ο Γ. Στουρνάρας στις συνεδριάσεις της ΕΚΤ. Συντάσσεται με τα ανοίγματα του Ντράγκι ή παίρνει το μέρος της δογματικά νεοφιλελεύθερης Bundesbank;

Οι διοικητές της Τράπεζας της Ελλάδος

Ως υπάλληλος και ως πρόεδρος και μέλος στο διοικητικό συμβούλιο του Συλλόγου υπαλλήλων της ΤτΕ γνώρισα καλά τους διοικητές της. Από τον Δ. Χαλικιά, τον Τ. Χριστοδούλου, έως τον Παπαδήμο, Γκαργκάνα και Προβόπουλο. Επίσης, στο Γενικό Συμβούλιο, το ανώτατο όργανο της τράπεζας, ως εκπρόσωπος των εργαζομένων (προς άρση παρεξηγήσεων, την αποζημίωσή μου την κατέθετα στο Απεργιακό Ταμείο του συλλόγου), γνώρισα την ολοένα διολισθαίνουσα οικονομική σκέψη τους από κεϋνσιανή σε νεοφιλελεύθερη…
Τον Γιάννη Στουρνάρα, πρώτη φορά τον συνάντησα στο εστιατόριο του LSE και οι δύο μεταπτυχιακοί, εγώ στο τέλειωμα και αυτός στην αρχή. Ήταν ένας χαμηλών τόνων νέος, οργανωμένος στην ΚΝΕ, αλλά χωρίς ιδιαίτερο φανατισμό. Περισσότερο τον γνώρισα ως εργαζόμενο στη Διεύθυνση Μελετών, όταν επί Χαλικιά προσλήφθηκε ως σύμβουλος. Ικανός και προσηνής, ευχάριστος στις συζητήσεις. Έκτοτε χαθήκαμε. Έγινε πρόεδρος της Εμπορικής Τράπεζας, αργότερα του Συμβουλίου Οικονομιών Εμπειρογνωμόνων, καθηγητής πανεπιστημίου, αλλά και γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ, του κέντρου ερευνών του ΣΕΒ. Όταν έγινε υπουργός Οικονομικών στη συγκυβέρνηση, εφάρμοσε με ιδιαίτερη ζέση τις μνημονιακές απαιτήσεις. Η ρήση του «περί όνου σκιάς», όταν δημιουργήθηκαν εντονότατες αντιδράσεις και μεγάλες κινητοποιήσεις των συνδικάτων για την περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων, έδειξε όχι μόνο το νεοφιλελεύθερο οίστρο του, αλλά και τον απροκάλυπτο κυνισμό του.
Στους συνεργάτες του έλεγε πως στις διαπραγματεύσεις πρέπει να κρατούν ευλύγιστη στάση, επικαλούμενος συχνά το στίχο του Σοφοκλή στην «Αντιγόνη», όπου ο γιος του Κρέοντα, Αίμονας, έλεγε, «Όσα δέντρα στην ορμή του χειμάρρου λυγίζουν τους κορμούς τους, δεν τσακίζονται. Όσα, όμως αντιστέκονται, ξεριζώνονται»…!
Τις πρώτες μέρες ως διοικητής στην ΤτΕ έδειξε λίαν δημοκρατικό πρόσωπο. Απαίτησε στις συναντήσεις διαπραγμάτευσης με τον ίδιο και με τα εντεταλμένα στελέχη να παρίστανται όλα τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του Συλλόγου Υπαλλήλων. Δεν πέρασαν, όμως, μερικές μέρες και άλλαξε τροπάριο. Τα κανονίζει με την, ακόμα ισχυρή, ΠΑΣΚΕ για τα συλλογικά ζητήματα των υπαλλήλων, παίρνοντας αντάλλαγμα την «εργασιακή ειρήνη» και θέσεις για στρατό ειδικών συμβούλων. Τις παραμονές των εκλογών του 2012, τότε που το φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ πλανιόταν στον αέρα της Ευρώπης, δημιουργώντας μια σχεδιασμένη τρομοκρατική επίθεση με όσα μέσα διέθεταν, από εφημερίδες και ηλεκτρονικά μέσα έως δηλώσεις ανώτατων στελεχών κυβερνητικών και της ΕΕ, ο τότε διοικητής της ΤτΕ Γ. Προβόπουλος, αν και τοποθετημένος στη ΝΔ, κράτησε αποστάσεις από το αχαλίνωτο κρεσέντο φόβου. Μιλούσε, βέβαια, για συνέχεια των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων κάνοντας μάλιστα κριτική στην κυβέρνηση, αλλά συγχρόνως ενημερώνοντας μόνο τους πολιτικούς αρχηγούς για τα προβλήματα της οικονομίας, όπως για τη ρευστότητα.

Στουρνάρας ως ελληνική Bild

Αντίθετα, ο Γ. Στουρνάρας μίλησε όπως η «Bild», αυτή που δημοσίευσε στα ελληνικά στις προηγούμενες εκλογές, πρωτοσέλιδο τρομοκρατικό μήνυμα, πως θα γινόταν η συντέλεια της Ευρώπης αν κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο υπεύθυνος για τη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος κεντρικός τραπεζίτης συντάχθηκε, υπερθεματίζοντάς τους , με τον Σαμαρά και τον Γεωργιάδη μιλώντας για πρόβλημα ρευστότητας. «Αυτοεκπληρούμενη προφητεία»; Δηλαδή, προειδοποιεί για κάτι κακό που έρχεται, το οποίο έχει ο ίδιος προκαλέσει.
Γιατί συντάχτηκε ο διοικητής της ΤτΕ με τους πιο ακραίους πυρπολητές της δημοκρατικής έκφρασης του ελληνικού λαού; Είτε ενήργησε ως ούλτρα νεοφιλελεύθερος, είτε θέλησε να ανταποδώσει στον πρωθυπουργό το διορισμό του, είτε για να θέσει υποθήκη αξιοποίησής του στο μέγιστο αξίωμα του πρωθυπουργού προς το κλονιζόμενο πολιτικό σύστημα. Ο Στουρνάρας καλύπτεται πίσω από την πιο αντιδημοκρατική ρύθμιση της Συνθήκης Μάαστριχτ, που προβλέπει την απόλυτη ανεξαρτησία των Κεντρικών Τραπεζών και των μελών των διοικήσεων τους.
Υπάρχουν, όμως, παραδείγματα, έστω και λίγα, όπως του Αντόνιο Φάτσιο της Banca D’ Italia ή του περιβόητου Πανίκκου Δημητριάδη της Κύπρου, στην περίπτωση των οποίων υπήρξε εξαναγκαστίκή παραίτηση. Άλλωστε, υπάρχουν και οι υπάλληλοι...

Μάκης Μπαλαούρας