|
Συνάδελφοι,
Στη Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός προσπάθησε να εμπνεύσει αισιοδοξία για την έκβαση των μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης, μεταρρυθμίσεις, όπως τις ονομάζει, που δεν είναι τίποτ’ άλλο από τις γνωστές και ανάλογες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που έχουν υπάρξει και σ’ άλλες χώρες της ΕΕ. Όμως τα αποτελέσματα όπως ομολογούν και οι εμπνευστές τους ήσαν πενιχρά. Όλοι οι σημαντικοί στατιστικοί δείκτες των οικονομιών της ΕΕ παρέμειναν στάσιμοι η χειροτέρευσαν (ανεργία, εισόδημα, ανάπτυξη) αν και επέφεραν τεράστιες επιπτώσεις στο κοινωνικό κράτος και στα δικαιώματα των εργαζομένων.
Ο Κ. Καραμανλής μη ασχολούμενος με “λαϊκίστικα αιτήματα”, όπως αυτό του επιδόματος θέρμανσης, έστειλε ακόμα περισσότερα χαμόγελα στους επιχειρηματίες υποσχόμενος παραπέρα μείωση των φορολογικών τους συντελεστών, ενώ προβάλλοντας την κατάπτυστη συμφωνία εργοδοσίας – ΟΜΕ/ ΟΤΕ (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ) ανακοίνωσε την επέκτασή της σ’ όλες τις ΔΕΚΟ, δηλώνοντας ότι οι εργασιακές σχέσεις στις ΔΕΚΟ για τους νεοπροσλαμβανόμενους θα ακολουθούν αυτές του ιδιωτικού τομέα. Όμως η φράση του πρωθυπουργού ότι “για τις εισηγμένες ΔΕΚΟ πρέπει να επιβληθεί για το μέλλον, η σταδιακή εφαρμογή των εργασιακών σχέσεων προς εκείνες του ιδιωτικού τομέα” δείχνει ότι το νέο εργασιακό μοντέλο στην πρώτη φάση θα αφορά τους νεοπροσλαμβανόμενους. Μετά, αφού ανοίξει ο δρόμος θα επιβληθεί σ’ όλους. Ήδη ο κ. Αλογοσκούφης ανακοίνωσε ότι στο “Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων” θα καθιερώνονται οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, παρακάμπτοντας τις ΣΣΕ.
Αδιέξοδη πολιτική
O πρωθυπουργός δεν μίλησε συγκεκριμένα και με αριθμούς για την κατάσταση της οικονομίας. Τι να πει άλλωστε; Σύμφωνα όμως με την έκθεση του ΙΝΕ – ΓΣΕΕ:
Η ανάπτυξη ανακόπηκε και από 4,2% το 2004 θα φτάσει στο 2,9% το 2005, ενώ για το προσεχές μέλλον, όπως προκύπτει απ’ όλους τους δείκτες επιχειρηματικών προσδοκιών είναι διάχυτη η έντονη απαισιοδοξία για τους ρυθμούς ανάπτυξης.
Επενδύσεις δεν έγιναν, ούτε καλυτέρευσε η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων παρά το γεγονός της πρωτοφανούς και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα εισοδηματικής αφαίμαξης των μισθωτών.
Οι πραγματικές αποδοχές των εργαζομένων για 20 περίπου χρόνια έμειναν στάσιμες παρά τη μεγάλη αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, ενώ οι ελληνικές επιχειρήσεις αποκόμισαν τεράστια κέρδη τοποθετώντας τες στην πρώτη γραμμή κερδοφορίας παγκοσμίως. Η επιδίωξη όλων και μεγαλύτερων κερδών και όχι το εργατικό κόστος είναι υπεύθυνη για τις πληθωριστικές πιέσεις.
Μακροχρόνια και με πολλούς τρόπους η αφαίμαξη των εργαζομένων
Η οικονομική πολιτική από το 1986 μέχρι σήμερα, είναι μια πολιτική πρωτογενούς και δευτερογενούς αναδιανομής του εισοδήματος σε βάρος της εργασίας.
Οι απώλειες των μισθωτών κατά την περίοδο 1981 – 2004 ήταν τεράστιες. Η παραγωγικότητα της εργασίας αυξήθηκε κατά 60% ενώ η μέση πραγματική αμοιβή μόνο κατά 15%, δηλαδή 4 φορές λιγότερο. Μόνο στην πενταετία 2000-2004 το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος μειώθηκε κατά 12,4%.
Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Έρχεται η δευτερογενής αναδιανομή μέσω του φορολογικού συστήματος. Έτσι σε κάθε ευρώ που δαπανάται σήμερα από τον κρατικό προϋπολογισμό, τα 83 λεπτά χρηματοδοτούνται από τους μισθωτούς και συνταξιούχους (28 λεπτά από το φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων και 55 λεπτά από τον ΦΠΑ και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης).
Επομένως, δεν είναι τυχαίο που η εξέλιξη του μεριδίου της εργασίας στο σύνολο της οικονομίας παρουσιάζει μακροχρόνια πτωτική τάση, από 75% το 1984 κατέβηκε στο 64% το 2004.
Παρά αυτά τα αποτελέσματα, από τη μακροχρόνια ταξική επίθεση από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, η παραγωγική βάση παραμένει, ιστορικά πια, ισχνή και αδύναμη, γεγονός που φαίνεται και από το πρωτοφανές ρεκόρ του εμπορικού ελλείμματος στο 9% του ΑΕΠ.
Νεοφιλελεύθερος ναρκισσισμός
Με νεοφιλελεύθερο ναρκισσισμό απαντάει σ’ αυτά τα ερωτήματα ο Κ. Καραμανλής, ακολουθούμενος από τον Γ. Παπανδρέου παρά το γεγονός ότι είναι αντιπολίτευση. Ο πυρήνας της πολιτικής τους στηρίζεται στους επιχειρηματίες παρέχοντάς τους κίνητρα, επιδοτήσεις, κτύπημα εργασιακών σχέσεων για ολοένα και μεγαλύτερα κέρδη μήπως και φιλοτιμηθούν να επενδύσουν. Όμως όλοι μας γνωρίζουμε την αρπακτικότητά και την προκλητικότητά τους. Πρόσφατα μάλιστα ξεσάλωσαν ζητώντας ζώνες ελεύθερων συναλλαγών για την εισαγωγή εργατών από τις βαλκανικές χώρες, φέρνοντας τον εργασιακό μεσαίωνα και στη χώρα μας.
Κάνουν πως δεν βλέπουν τα δύο μεγάλα κόμματα ότι με την πολιτική τους η Ελλάδα ανεβαίνει συνεχώς σε διεθνές επίπεδο στις πρώτες θέσεις της ανισότητας. Το εισόδημα των 20% των ευπορότερων Ελλήνων είναι έξι φορές υψηλότερο από το εισόδημα των 20% φτωχότερων.
Ολυμπιακή : ξεπούλημα εν πτήση
Από το 1975 η Ολυμπιακή χρησιμοποιήθηκε από τις κυβερνήσεις ΝΔ – ΠΑΣΟΚ ως πελατειακό εργαλείο και χώρος άσκησης κοινωνικής πολιτικής. Μη επιδοτούμενες άγονες γραμμές, γραμμές προς ομογένεια καθώς και ειδικές τιμές για 20 κατηγορίες επιβατών (βουλευτές, κρατικοί υπάλληλοι, παπάδες κλπ). Η Επιτροπή της ΕΕ θεώρησε ότι το κράτος επιδοτούσε την Ολυμπιακή. Ψευδέστατο. Η Ολυμπιακή επιδότησε το κράτος με 652 δις δρχ σύμφωνα με μελέτη της εταιρίας, που είχε αναγνωρίσει το 2003 ακόμα και η προηγούμενη επίτροπος Παλάθιο.
Όμως ακόμα και αν δεν υπήρχαν τα χρέη αυτά προς την ΟΑ η εταιρεία θα μπορούσε να σωθεί αν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ είχαν την πολιτική βούληση. Η Γαλλία, η Ελβετία ακόμα και οι ΗΠΑ στηρίζουν τις εθνικές αεροπορικές εταιρείες τους. Πρόσφατα, μάλιστα, ακόμα και ο Μπερλουσκόνι παρέκαμψε τους κανονισμούς της ΕΕ ενισχύοντας με 1 δισ. ευρώ την Alitalia.
Στη χώρα μας, όμως, από την πλευρά ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ο κύβος ερρίφθη. Με τελετάρχες της ταφής Καραμανλή – Παπανδρέου ξεπουλούν κομμάτι - κομμάτι (NΔ) ή εν συνόλω (ΠΑΣΟΚ) τα τιμαλφή της. Και στο βάθος η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Aegean ή άλλων νεόκοπων «επενδυτών». Όμως έστω και τώρα το αφυπνισμένο σ.κ. της ΟΑ μαζί μ όλους τους εργαζόμενους μπορούν να αλλάξουν το σκηνικό του προαναγγελθέντος θανάτου.
Κοινωνική αντιπολίτευση
Παρά την ένταξη των δύο μεγάλων κομμάτων στο νεοφιλελεύθερο αστερισμό οι εργαζόμενοι στέλνουν πολλαπλά μηνύματα. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι αυτό συμβαίνει παρά την αναξιοπιστία των συνδικάτων από την κληρονομιά που φέρουν από τον πασοκικό εναγκαλισμό τους.
Έτσι, οι πολίτες σε ποσοστό 59% διαβλέπουν ότι έρχονται χειρότερες μέρες για την οικονομία, ενώ σε ποσοστό 86% είναι δυσαρεστημένοι από την οικονομική πολιτική.
Η Θεσσαλονίκη, τελικά, ήταν ένα στοίχημα, κερδισμένο από τους εργαζόμενους. Μπορούμε να αγωνιστούμε για τη σταδιακή επανακατάκτηση της αξιοπιστίας των συνδικάτων, αλλά και για την ανάπτυξη των κοινωνικών δυναμικών οργανώσεων όπως το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ.
Η Συντονιστική Επιτροπή της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ
|
