Την Πέμπτη 20/10/05, στο Μέγαρο Μουσικής του κ. Λαμπράκη, η ΟΤΟΕ πραγματοποίησε εκδήλωση για τα 50 χρόνια της ιστορικής της διαδρομής.
Ίσως κάποιος να θεωρούσε τον τρόπο και τον χώρο, για να τιμηθεί η ιστορία μιας αγωνιστικής οργάνωσης, η οποία κάποτε αποσπούσε τον φόβο και τον σεβασμό Κυβερνήσεων και Τραπεζιτών, ως μια ατυχή επιλογή.
Δυστυχώς όμως η επιλογή αυτή,  είναι φυσικό επακόλουθο της όλης πορείας της ηγεσίας της ΟΤΟΕ τα τελευταία χρόνια. Μιας πορείας αποξένωσής της από τους ίδιους τους Τραπεζοϋπάλληλους και σταδιακής ενσωμάτωσής της στο μπλοκ των κομμάτων της λεγόμενης κεντρικής αστικής πολιτικής σκηνής, για λογαριασμό των οποίων εν πολλοίς ως παρατάξεις λειτουργούν στον συνδικαλισμό. Αλλάζοντας φυσικά στάση, ρόλο και λόγο, ανάλογα με τις τρέχουσες ανάγκες και τη θέση των κομμάτων τους (Κυβέρνηση - Αντιπολίτευση κ.ο.κ).
Η ΟΤΟΕ που έβαλε τη σφραγίδα της σε θεμελιώδεις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος (Ωράριο, Πενθήμερο, Μισθολόγιο, Ασφαλιστικά Ταμεία κ.ά), έχει προ πολλού παύσει να εκφράζει αυτοτελώς και με εργατική αντίληψη,  τις ανάγκες και τα δικαιώματα των Τραπεζοϋπαλλήλων.
Γι αυτό και από το περιεχόμενο της ίδιας της εκδήλωσης, απουσίασαν γεγονότα και πρόσωπα που δεν «χωρούν» στην εκδοχή της ιστορίας της ΟΤΟΕ όπως την κατέγραψαν οι σκοπιμότητες των  παραταξιακών τους αναγκών.
Γεγονός που εκτός άλλων, υποχρέωσε σε αποχή από την κομματική φιέστα, κορυφαία στελέχη και πρωταγωνιστές της μάχιμης και άλλοτε κραταιάς ΟΤΟΕ.
Φυσικά οι φορείς του κομματικού και παραταξιακού συνδικαλισμού, ως όφειλαν, ήταν όλοι στο Μέγαρο. Όχι μόνο η ΠΑΣΚΕ, η ΔΑΚΕ και ο ΣΥΝ. Αλλά και το ΠΑΜΕ ήταν εκεί!!!
Στους αγώνες όμως και στην ανάγκη κοινής ενωτικής διεκδίκησης, ο καθένας τραβάει το δρόμο του, σύμφωνα με τις δικές του μικροπολιτικές σκοπιμότητες.
Στις 10/11/05 απεργία η ΑΔΕΔΥ, στις 12/11/05 συλλαλητήριο και όχι απεργία το ΠΑΜΕ και στις 10/12/05 απεργία η ΓΣΕΕ.
Μάλιστα, όταν στη Γαλλία, έξι διαφορετικές Συνομοσπονδίες κατάφεραν να βρουν πλαίσιο κοινής δράσης, ρίχνοντας μια Κυβέρνηση και πυροδοτώντας το Γαλλικό ΟΧΙ στο Ευρωσύνταγμα, στη χώρα  μας  μπορούν να συνωστίζονται στα Μέγαρα και στις αυλές της εκάστοτε εξουσίας, αλλά αδυνατούν να συγκλίνουν σε κοινούς αγώνες και πορείες...
Η  ΠΟΛΙΤΙΚΗ   ΠΟΥ   ΕΦΑΡΜΟΣΑΝ   ΤΟΥΣ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ...

Στο θέμα των λεγόμενων «αναντικατάστατων», εκφράζεται με πληρότητα η πολιτική στελεχών δια μέσου των προαγωγών, που εφάρμοσε η Διοίκηση τα τελευταία χρόνια. Η πίεση για προσφυγή στην παραμονή στελεχών, πέρα από το χρονικό όριο που αυτοδίκαια διαγράφονται από τη δύναμη του προσωπικού, αποδεικνύει το κοντόφθαλμο των προηγούμενων πολιτικών ανάδειξης στελεχών που ακολουθούσε η Τράπεζα.
Πολιτικών βέβαια, στις οποίες αποτυπώνεται ο βαθμός συνδιοίκησης και συνδιαχείρισης με την εκάστοτε συνδικαλιστική εξουσία, προς δόξα των πρόσκαιρων και εφήμερων στόχων της ήρεμης και ειρηνικής συνύπαρξης με λεία, οι μεν το απρόσκοπτο της Διοικητικής τους ησυχίας και οι άλλοι τους συνδικαλιστικούς ψήφους. Κανείς σήμερα δεν μπορεί να παριστάνει τον ανήξερο ή τον προκύψαντα από παρθενογένεση.
Και εάν οι ανάγκες που προκύπτουν για τα Υποκαταστήματα,  ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα της Καλαμάτας, απαιτούν σήμερα επανεξέταση της σημασίας που έχει ο ρόλος και η ευθύνη του Διευθυντή στις μονάδες αυτές, ας βρουν το θάρρος και τη δύναμη να αναγνωρίσουν ευθέως τις ευθύνες τους.
  Τα υποκαταστήματα στην ιστορική διαδρομή της Τράπεζας, έδωσαν κορυφαία Διευθυντικά στελέχη. Αποτέλεσαν και αποτελούν το καλύτερο σχολείο μάθησης και συνολικής γνώσης της λειτουργίας της Τράπεζας. Και όμως, σταδιακά μετά τη δεκαετία του ?80 και ιδιαίτερα μετά το 1994, αποδυναμώθηκαν, συκοφαντήθηκαν και καθ’ όλα άξιοι και ικανοί  συνάδελφοι μονίμως ετίθεντο εκτός προαγωγών.
Οι Διευθυντές τους με τα χίλια ζόρια έπαιρναν την προαγωγή τους στον Εντεταλμένο, ενώ σε αυτόν του Υποδιευθυντή, μονίμως ήταν εκτός σειράς προαγωγής. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, τα υποκαταστήματα αποτελούσαν αρνητικό παράδειγμα επιλογής, για ένα συνάδελφο με φιλοδοξίες ανάδειξης σε ανώτερη θέση. Μαζί με τη συνεχή αμφιβολία της πραγματικής τους ύπαρξης, που σέρνεται εδώ και μια δεκαετία, έφεραν τα σημερινά αποτελέσματα.
Αλήθεια ποιος συνάδελφος από το Κέντρο ή άλλο Υποκατάστημα θα διεκδικούσε μια τέτοια θέση χωρίς ορατό μέλλον;
Η κατάργηση του θεσμού της εντοπιότητας, που είχε πολύ σωστά τεθεί από την Διοίκηση Χαλικιά - Κουράκου, για να πάει Διευθυντής της Καλαμάτας την περίοδο της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο προηγούμενος και υπηρεσιακά εμπλεκόμενος στην απώλεια του θησαυροφυλακίου, άνοιξε το δρόμο στην επέκτασή του μετά το 1994.
Ενώ η αποδέσμευση βαθμού από θέση και η καθιέρωση της οικονομικής προαγωγής ως ισχυρού κινήτρου, που θα αποσυμφορούσε τους διαδρόμους των εύλογων πιέσεων και θα οδηγούσε κατά τεκμήριο  στις θέσεις ευθύνης, τους πλέον άξιους και ικανούς συναδέλφους, καταψηφίστηκε από την πλειοψηφία του ΣΥΤΕ το τέλος της δεκαετίας του ?80 και ουδέποτε από τότε δεν διεκδικήθηκε ουσιαστικά και σταθερά (Δεν βόλευε ίσως ψηφοθηρικά τον κομματικό και παραταξιακό συνδικαλισμό...).
Έτσι σήμερα το πρόβλημα δεν λύνεται με τον θεσμό των αναντικατάστατων αλλά απαιτούνται  γενναία θεσμικά μέτρα, με τα οποία θα επιστραφούν στα Υποκαταστήματα και τους συναδέλφους μας, όλα όσα για δεκαετία και πλέον από την δική τους πολιτική (Διοίκησης και συνδικαλιστικής εξουσίας) στερήθηκαν...
Ενώ τέλος θα πρέπει να σημειώσουμε ότι είμαστε αντίθετοι στη διαφορετική αντιμετώπιση των Διευθυντών των οποίων προτείνεται η παραμονή, με κριτήριο τη χρήση νόμιμου δικαιώματός τους για προσφυγή στη δικαιοσύνη, όπως ακούσθηκε. Η Διοίκηση με τελευταίες πράξεις της (τοποθετήσεις στελεχών), αποδέχθηκε ολοκληρωτικά στην πράξη το δικαίωμα αυτό. Ας μην γίνεται λοιπόν αντιφατική,  από τις εκάστοτε πιέσεις ένθεν και ένθεν....
Να αποκατασταθεί άμεσα η αδικία στις γονικές παροχές

Επανερχόμαστε και πάλι στο θέμα των γονικών παροχών και την σταδιακή ανάληψη μέρους αυτών για λόγους που προβλέπει ο κανονισμός. Επαναλαμβάνουμε και πάλι πως στην τελική εκκαθάριση θα πρέπει να αφαιρείται ποσό και όχι αριθμός μερισμάτων, αφού ο συνάδελφος εξακολουθεί να πληρώνει πλήρη εισφορά στις εκάστοτε αποδοχές του και όχι σε αυτές που είχε όταν πήρε την προκαταβολή. Στην άποψη αυτή συγκλίνουν και νομικά υπεύθυνοι κύκλοι της Τράπεζας.
Θεωρούμε ότι άμεσα θα πρέπει με τη δέουσα προσοχή και με τον καλύτερο τρόπο να λυθεί το θέμα.