Π. Α. Σ.

Α. Εισαγωγικά
Για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε σωστά τον αγώνα που έδωσαν οι απεργοί της Τ.Ε, κόντρα στον νέο ασφαλιστικό Νόμο 3655/08 της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, θα πρέπει να δούμε το πως και μέσα σε ποιες συνθήκες φτάσαμε σε αυτόν.
Αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές, η κυβέρνηση Καραμανλή άνοιξε το Ασφαλιστικό. Παρά τα τρία δεν των προεκλογικών δεσμεύσεων του Καραμανλή για το Ασφαλιστικό (Όρια ηλικίας, Υπολογισμός συντάξεων, Αύξηση εισφορών), άρχισαν νωρίς από τον Οκτώβρη του 2007, να μαζεύονται και πάλι σύννεφα για το Ασφαλιστικό, από δημοσιεύματα και σκόπιμες διαροές στα ΜΜΕ.
Παρά τις δημόσιες προειδοποιήσεις μας, για τον κίνδυνο μέσα στην δύνη του γενικότερου ασφαλιστικού να επιτεθούν εκ νέου κατά των ταμείων μας (Ανακ. 12/10/07 Το ασφαλιστικό στην πρώτη γραμμή, Ανακ. 28/11/07 Νέα επίθεση στα Ταμεία, Ανακ.7/12/07 Ασφαλιστικό: Οι προτάσεις της κυβέρνησης είναι σαφέστατες), η πλειοψηφία του Δ.Σ. του ΣΥΤΕ, όχι μόνο δεν ανησυχούσε και είχε εμπιστευθεί την τύχη των Ταμείων μας στον κ. Γκαργκάνα, αλλά αρνήθηκε και να στηρίξει την πενθήμερη απεργία των συναδέλφων μας στην Κέρκυρα στις 11/2/08, λίγες μόνο ημέρες πριν την έναρξη του απεργιακού μας αγώνα. Και τούτο παρότι και για αυτό είχαμε προειδοποιήσει με ειδική ανακοίνωση στις 7/2/08!!!
Ουσιαστικά με σοβαρές αυταπάτες της συντριπτικής πλειοψηφίας του Δ.Σ. του ΣΥΤΕ, για τις συνέπειες που επεφύλασσε η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας στα Ταμεία μας, είχε δημιουργηθεί ένα κλίμα εφησυχασμού, ότι ο Γκαργκάνας θα απέτρεπε παρέμβαση κατά της ανεξαρτησίας και της αυτοτέλειας των Ταμείων μας και της Τ.Ε. Πολύ περισσότερο, που ο Υπουργός Οικονομίας, υλοποιούσε τον Ν. 3193/03, της εξαίρεσης δηλαδή των Ταμείων μας από τις ενοποιήσεις του νόμου Ρέππα (3029/02). Δυστυχώς αυτό ήτανε το κλίμα, πριν την απεργία. Μόνον η ΠΑΣ επεσήμανε αμέσως τον κίνδυνο και καλούσε σε αγωνιστική συστράτευση, όχι μόνον κατά μιας νέας ασφαλιστικής επίθεσης μαζί με όλο το σ.κ στα πλαίσια των απεργιών των επί μέρους κλάδων και της ΓΣΕΕ, αλλά προβάλλοντας σαν αιχμή και το δικό μας επί μέρους ζήτημα των Ταμείων μας.
Ακόμα και η ΕΣΑΚ, στις τότε ανακοινώσεις της, πρόβαλε τον κίνδυνο από την γενικότερη ασφαλιστική επίθεση, δεν εστίασε όμως αποφασιστικά στο θέμα των Ταμείων μας. Αυτό γιατί θεωρούσε κάτι τέτοιο συντεχνιακό όπως ομολογεί, αλλά και γιατί δεν ήθελε καμιά σύμπλευση με άλλες δυνάμεις στο περιεχόμενο του αγώνα. Γι αυτό, προκειμένου να διαφοροποιείται, έθετε σαν ζήτημα, όχι προσανατολισμού και λογικής, αλλά άμεσης πάλης και στόχου, όχι τον Νόμο Πετραλιά, αλλά όλους τους Νόμους από το 1990 (Σιούφα – Ρέππα - Πετραλιά)! Όταν δεν θέλουμε να κοντράρουμε επί της ουσίας έναν νόμο που βρίσκεται προ των πυλών, βάζουμε στόχο την κατάργηση όλων των Νόμων και στρίβουμε δια του αρραβώνος...
Αυτή εν πολλοίς, ήταν η εσωτερική κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα στο χώρο μας, πριν την έναρξη της απεργίας μας. Ενώ είναι γνωστή η εμπάθεια και οι χαρακτηρισμοί με τους οποίους αντιμετωπίζονταν, οι θέσεις και προτάσεις της Κίνησής μας, από τις δυνάμεις του προεδρείου του ΣΥΤΕ.

Όταν πλέον διαπιστώθηκε, ότι και το ταμείο συντάξεων της Τ.Ε. ενοποιείτο στο ΙΚΑ, το Δ.Σ. του ΣΥΤΕ συνήλθε, για να αποφασίσει απεργιακές κινητοποιήσεις.
Η ΠΑΣ, δεν ταλαντεύτηκε ούτε στιγμή, για το αν θα έπρεπε να βρεθεί στην πρώτη γραμμή του αγώνα, μαζί μάλιστα με αυτούς που μέχρι χθες την θεωρούσαν ως «εχθρό εντός των τοιχών», σε μια παραλλαγή του παλαιότερου «ο εξωνημένος». Δεν διανοηθήκαμε ούτε στιγμή, να ανταποδώσουμε στους κομματικούς σκορπιούς, το δηλητήριο με το οποίο μας περιέλουζαν τόσο καιρό. Η απόκρουση της ασφαλιστικής επίθεσης και η διάσωση του ταμείου κύριας σύνταξης, αποτελούσε τον πρώτιστο στόχο για όλους τους εν ενεργεία και συνταξιούχους συναδέλφους μας. Η επίτευξη αυτού του στόχου, αποτελούσε για μας τον οδηγό των ενεργειών μας. Ακόμα και τα όποια λάθη, πιθανόν να διαπιστώσει κάποιος εκ των υστέρων σήμερα, έγιναν μέσα στην δράση για την επίτευξη αυτού του στόχου. Ποτέ δεν θέσαμε το παραταξιακό ή το προσωπικό συμφέρον πάνω από το συλλογικό όφελος. Δεν επενδύσαμε στην ήττα του κινήματος, που θα ήτανε για μας ο πιο σίγουρος και παραταξιακά ο πιο δόκιμος δρόμος, αφού η ευθύνη μας για τις αρνητικές εξελίξεις θα ήτανε ανύπαρκτες. Αντίθετα διαλέξαμε χωρίς δεύτερη κουβέντα τον δρόμο του αγώνα και της νίκης, δηλαδή τον πιο δύσκολο μέσα στις διαμορφωμένες συνθήκες και τους συσχετισμούς. Μιας κυβέρνησης που τα έδινε όλα για να περάσει την πολιτική της και μιας αντιπολίτευσης που στήριζε τον απεργιακό αγώνα μέχρι τα όρια της ψήφισης του Νομοσχεδίου για να καρπωθεί πολιτικό όφελος και μόνο. Και ενός συνδικαλιστικού κινήματος γενικότερα (ΓΣΕΕ / ΑΔΕΔΥ) και μιας ΟΤΟΕ, που έδινε αγώνα όχι αποτροπής του Νόμου με συντονισμό των μαχόμενων κλάδων (ΔΕΗ – ΟΤΑ - Τράπεζα Ελλάδος), αλλά στην πεπατημένη οδό των όποιων απεργιών μέχρι την ψήφιση του Νόμου, όπως και έγινε.
Από την πρώτη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου και με πλήρη γνώση της σημασίας που είχε για την Κυβέρνηση, η υποχώρηση από την πολιτική της στην φάση της πρώτης γενικής επίθεσης μετά τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, προσπαθήσαμε να προσανατολίσουμε το Δ.Σ του ΣΥΤΕ στην ανάγκη μακροχρόνιου αγώνα. Για αυτό και στις λογικές που αναπτύσσονταν και επένδυαν μονομερώς στον τεχνολογικό αποκλεισμό με προσδοκία για άμεση νίκη, θέταμε την σταθερή και αποφασιστική βήμα-βήμα και μακροχρόνια πολιτική πίεση, με την συμμετοχή των συναδέλφων και με μορφές σταθερής και καθολικής συμμετοχής απεργιακών εκδηλώσεων. Για αυτό και είμαστε έτοιμοι και αντιμετωπίσαμε με επιτυχία όλες τις φάσεις και όλα τα εμπόδια που προβλήθηκαν για να υποχωρήσει ο αγώνας μας. Όχι μόνο αντιμετωπίσαμε επιτυχώς τους εισαγγελείς και τα ΜΑΤ, «που πρόσφεραν αρκετά νωρίς μια ηρωική έξοδο για τους συνδικαλιστές», χωρίς όμως αποτέλεσμα για το Ταμείο μας (ημέρα Πέμπτη, τέταρτη ημέρα απεργίας, την Παρασκευή το πολύ ξεμπέρδευαν με την Τ.Ε.)!, αλλά με τις μαζικές συγκεντρώσεις και πορείες μας, τα συνθήματα του αγώνα μας και τις μεγάλες συνελεύσεις των απεργών, καταφέραμε να σπάσουμε τα όρια της ψήφισης του Νόμου και να συνεχίσουμε μέχρι την ουσιαστική νίκη των Απεργών. Νίκη η οποία θα μπορούσε να ήτανε πιο καθαρή και πιο ολοκληρωμένη, αν ΟΛΟΙ απεργοί και συνδικαλιστές του ΣΥΤΕ συνεχίζαμε σαν ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!

Δυστυχώς και για πολλούς λόγους, οι ίδιοι οι Απεργοί, είδαν και φωτογράφισαν πρόσωπα και συμπεριφορές, μέσα στην διάρκεια του αγώνα και ιδιαίτερα μετά τις 19/3/08, που με την συμφωνία στο υπουργείο οικονομίας, είχαμε φτάσει στο έσχατο όριο των αποτελεσμάτων της κοινής απεργιακής μας πάλης. Η εμμονή μόνον της ΠΑΣ, σε συνέχιση της απεργίας, εμπεριείχε πολλούς κινδύνους όχι για την ΠΑΣ, αλλά για τα αποτελέσματα του αγώνα μας.